Ik heb een tuintje in mijn zak, alleen voor jou

Het zal per huishouden verschillen, maar bij ons bestaat er bijna geen groter contrast dan tussen gestructureerde schoolweken en chaotische vakantieweken. Weken waarin we grotendeels langs elkaar leven tegenover weken waarin we alles samen doen. Wat kunnen we daarvan leren?

Vaak verlangen we tijdens de school-/werkweken naar de vakantie. Aan het einde van de vakantie hoor je echter ook vaak: ‘Ik kan niet wachten tot alles weer begint.’ Of: ‘Heerlijk, straks is alles weer normaal, als school begint.’ Maar wat is normaal? De structuur van school en werk? Of het samen zijn? Het haastig langs elkaar heen leven, zoals we in de school-/werkweken vaak doen? Of samen op avontuur gaan met onze kinderen? Iets te lang ontspannen (waardoor we alsnog moeten haasten)? Ik ben absoluut niet tegen structuur, school en werk (al zou menig oud-docent die vond dat ik niet in een schoolstructuur paste dat weerleggen). Ik denk dat school en werk belangrijk zijn. Maar ik vraag me steeds meer af: is dat hét normaal?

In den beginne

Wat is onze verantwoordelijkheid als mens? Als ouders? Bij het lezen van het Bijbelboek Genesis valt mij altijd op dat Gods oorspronkelijke plan voor ons als mensen veel dichter lag bij het vakantiegevoel dan bij ons huidige ‘normaal’. Zwoegen en het land moeten bewerken kwam pas na de zondeval. In eerste instantie waren we geroepen om te zorgen voor de schepping, om de ‘tuin’ te onderhouden, maar ook om letterlijk de vruchten te plukken van die schoonheid. Vanuit verwondering aan de slag, niet vanuit moeten. Adam kreeg zelfs alle creatieve vrijheid van God om de dieren namen te geven, identiteit te geven aan datgene wat God gemaakt had. En dan elke avond, als de koelte het overnam van de dag, wandelen door de tuin met God. In ontspanning de dag doornemen. Ik raak er steeds meer van overtuigd dat dit oorspronkelijke plan het originele ‘normaal’ was en ons werken en school iets is wat we tussendoor doen. Ik verlang ernaar om het leven meer op die manier te bekijken.

Leren van verwondering

Ik kan veel leren van mijn kinderen als het gaat om de gave van verwondering. Op de vraag ‘Hoe was het op school?’ zijn de antwoorden vaak kort of afwezig. (Ja, ik weet dat er manieren zijn om er meer uit te krijgen, die Instagrampagina’s volg ik ook, maar zelfs dan is het enthousiasme soms ver te zoeken.) Maar in de vakantie zie je de schatten vergaard worden. Mijn kinderen zijn meester op het gebied van verwonderen. Dat zie ik terug in dingen die papa in zijn broekzak moet bewaren. Dagje strand? Zakken vol schelpjes en zand. Dagje bos? Papa draagt een rugtas vol dennenappels, ‘mooie’ stenen en ‘coole’ takken die half uit de tas steken. Toen ik eens vroeg waarom het allemaal mee moest, bleek het antwoord: ‘Om deze dag nooit weer te vergeten.’

Terug naar normaal: tuintjes aanleggen

Als ik alle gevonden souvenirs van mijn kinderen had bewaard, zou ik daar inmiddels een prachtige kleine tuin van kunnen aanleggen. Misschien laat de puurheid van de kinderen wel zien dat het aanleggen van mooie tuintjes vanuit verwondering ons normaal is. Na die zes weken zomervakantie hoort dat gewoon door te gaan, alleen moeten we dan af en toe even werken en naar school gaan in de pauze van het leven. En als je dan vrij bent, zo snel mogelijk weer normaal doen.

Stephen van der Leij
Is echtgenoot, vader van drie kinderen, schoolpastor, predikant en auteur. Geloof en vaderschap, zijn thema’s waar hij graag vanuit kwetsbaarheid en humor over schrijft.